To chyba najszybszy i najkrótszy szlak na połoniny. Był to jednodniowy wyjazd – trasa z mojej miejscowości do punktu wyjścia którym była Przełęcz Wyżniańska to około 170 km czyli 2,5 godziny jazdy. Celowałem w październik, gdyż chciałem znów być tam gdy drzewa nabierają tych niesamowitych kolorów. Niestety wczesny halny pozamiatał liście z buków i nie było już tak kolorowo. Na miejsce dotarłem około południa. Byli ze mną rodzice, którzy spacerowali w czasie, gdy ja poszedłem na Caryńską. Deniwelacja z przełęczy to niewiele ponad 400 metrów czyli dobrym tempem godzina. I tyle mniej więcej zajęło mi wyjście. Pogoda w miarę dopisywała, chociaż widoczność mogła być lepsza. Szlak w kolorze zielonym prowadzi prawie cały czas łąką, bardzo mało lasem, dlatego przypiekające słońce wzmagało pragnienie. Dobrze mieć ze sobą zapas napojów. W miarę wzrostu wysokości pojawiają się widoki na najwyższe partie naszych Bieszczad z Tarnicą na czele, chociaż jest ona stąd dość daleko i przy słabej widoczności nie prezentuje się zbyt ciekawie. Po dotarciu na szczyt a raczej długi prawie poziomy grzbiet najładniejszy widok to Połonina Wetlińska. Bardzo ładnie widać „piaskowcowe żebra” które nadają Bieszczadom tak specyficzny wygląd. Skałki na grzbiecie ni są zbyt okazałe. W oddali można dostrzec zarysy Zbiornika Solińskiego, gdzieś w lesie unosił się dym z dymarek używanych do wypalania węgla drzewnego. Oczywiście najlepiej byłoby przejść połoninę szlakiem z Ustrzyk Górnych w kierunku Wetlińskiej, jednak w moim przypadku samochód na parkingu determinował wariant z Przełęczy Wyżniańskiej i z powrotem. Podejście jest dość strome, ponieważ idziemy jakby w poprzek góry. Po szybkim zejściu z góry jeszcze przez chwilę podziwiałem widok z przełęczy, gdyż stąd ładnie widać Połoninę Wetlinśką i Smerek. I czekał mnie powrót trasą przez prawie bezludne tereny przygranicze Bieszczad.
Dodaj komentarz